کد مطلب:41669 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

زندگي پيامبر(ص) در سطح پايين ترين افراد جامعه بود، اما بسياري از بزرگان كشور در سطح بسيار بالا و مرفه زندگي مي كنند، آيا واقعاً آن ها مي توانند وضعيت انسان هاي سطح پايين جامعه را بفهمند و مشكلات آنان را درك كنند؟

حقيقت آن است كه نبايد همة رهبران حكومت اسلامي را زير سؤال برده و آنان را متهم به ثروت اندوزي و دنيا گرايي نمود. رهبران حكومت اسلامي را مي توان به سه گروه تقسيم نمود:

1) عده اي از رهبران جامعه اسلامي، زهد و ساده زيستي را رعايت كرده و مانند توده مردم زندگي مي كنند. نمونه بارز آن امام راحل(س) است كه يكي از زاهدترين انسان ها بود. امروزه جهانيان وي را به عنوان رهبر موفق قبول داشته و ساده زيستي وي جهانيان را شگفت زده نموده است. امام نه تنها ساده زيست مي نمود كه همة رهبران و مسئولان حكومت را به ساده زيستي فرا مي خواند.

در حوزه هاي علميه نيز مراجع و رهبران ديني، ساده زيستي را رعايت نموده و ساده زندگي نمودن آن ها مي تواند الگوي خوبي براي ديگران باشد.

2) برخي از رهبران هستند كه مانند گروه اوّل نيستند، ولي زندگي آنان به گونه اي است كه در شأن يك رهبر جامعه اسلامي است و افكار عمومي نيز آنان را متهم به دنيا گرايي نمي كند؛ يعني زندگي آنان قابل قبول بوده و تا اندازه اي درد و مشكلات مردم را درك مي كنند. آنان كساني هستند كه در مسير زندگي خود درد و رنج فقر را چشيده و يا در جامعه با فقيران و محرومان، در ارتباط هستند؛ مضافاً بر اين كه برخي از اين گروه به رغم آن كه امكانات در اختيار دارند، به گونه اي زندگي مي كنند كه بين آن ها و مردم فاصلة چنداني نباشد.

3) گروهي از رهبران جامعه ـ همان گونه كه اشاره كرده ايد ـ كساني هستند كه ساده زيستي را رعايت نكرده و چگونگي زندگي آنان با شاخصه هاي جامعة ديني همسويي ندارد. اينان كساني هستند كه بايد در رفتار خود تجديد نظر كنند. يكي از آسيب هاي جدي نظام جمهوري اسلامي ايران، عدم رعايت ساده زيستي مي باشد كه بارها حضرت امام(ره) به آنها هشدار داده است.

اينان بايد بيشتر از همه سفارش امام علي(ع) را مورد توجه قرار دهند، آن جا كه رهبران جامعه را به زهد فرا مي خواند و يكي از علل آن را همدردي با فقيران مي داند. امام علي(ع) يكي از علل زهد گرايي خود را همدردي با فقرا خوانده و فرمود: چگونه ممكن است هواي نفس بر من غلبه كند و مرا به سوي بهترين خوراك ها بكشاند، در صورتي كه شايد در حجاز يا يمامه افرادي يافت شوند كه اميد يك قرص نان را هم ندارند و دير زماني است كه شكمشان سير نشده است؟! آيا سزاوار است شب را صبح كنم، در صورتي كه در اطرافم شكم هاي گرسنه و جگرهاي سوزان قرار دارد؟!.(2)

يكي از علت هاي اساسي كه حضرت امير(ع) اين شيوه را در زندگي خود بر گزيده، قرار گرفتن در رأس حكومت و رهبري جامعة اسلامي است. وظيفة رهبران و مسئولان جامعة اسلامي از اين جهت بيشتر است. يكي از علت هاي آن آشنا شدن بهتر با دردها و مشكلات انسان ها و چگونگي زندگي آن ها است تا زماني كه انسان با مشكلات و سختي ها زندگي نكند، نمي تواند مشكلات و سختي هاي ديگران و تودة مردم را درك نمايد. حضرت علي(ع) صراحتاً آن را در نامه خود به عثمان بن حنيف و خطبه ها و نامه هاي ديگر بيان داشته، در كلمات و سخنان امام(ره) و حضرت آيت الله خامنه اي نيز به آن اشاره شده است.

پي نوشت ها:

1. نهج البلاغه، خطبة 207.

2. سيري در نهج البلاغه، ص 227 ـ 228.